Iedereen op de wereld, die Broeseliske heet is familie van mij. Ik draag deze naam met veel liefde en gedurende de 23 jaar dat ik getrouwd was (1981-2004) heb ik de naam behouden. Sinds 2006 heb ik een relatie met een van oorsprong Turkse man en blijf ik mijn familienaam met eer gebruiken. Ik leef mijn leven als Wilma Maria Broeseliske.
De naam heeft al een mooie reis achter de rug en is in het hoge noorden over de grens gekomen naar Friesland en via Rotterdam in Delft beland. Pools bloed en Italiaans bloed heeft zich gemengd en vast en zeker nog meer.
Mijn vader is geboren in een gezin met 14 kinderen in de Sint Olofsstraat 13 in Delft. Mijn opa was kuiper en mijn oma had haar handenvol aan de kinderen. Mijn vaderslijn (Broeseliske-Kremers) en mijn moederslijn (Van Doremaele-van der Meer) zetten zich via mij en mijn zusje alleen niet voort door kinderen. Daarom vind ik het belangrijk dat ik op deze wijze ook voortleef door wie ik ben.
Hoe heeft mijn leven zich tot nu toe ontvouwt?
In 1958 ben ik geboren in Delft en deze stad is altijd mijn basis gebleven waar ik met liefde weer naar terugkeer na omzwervingen over de wereld.
Het ervaren van andere delen van de wereld, andere culturen ontmoeten heeft mij echt verruimd. Delft is inmiddels een stad met mensen afkomstig vanuit de hele wereld, dus ik hoef niet eens meer ver te reizen om hartverwarmende ontmoetingen te hebben.
Toen ik 14 was en op het VWO (Stanislascollege) les kreeg over de Wereldgodsdiensten intrigeerde mij dat. Ik zag zoveel overeenkomsten. Het draait om liefde en alleen de mensen hebben de diverse vormen aan geloven gegeven. Ik had nooit kunnen vermoeden dat ik later als rooms-katholiek meisje zou samenleven met een twintig jaar jongere man, geboren in Turkije en moslim.
Thuis is de basis ontstaan van de open houding voor allerlei culturen. In mijn kist met speelgoed van vroeger vond ik bijvoorbeeld een getinte pop en dat was in die tijd echt een bewuste keuze van mijn moeder.
Mijn moeder wist pas op haar 61ste pas wie haar biologische vader was. Tot dat moment leek zij en ik op een man, waar we geen beeld, geen naam, geen verhaal over hadden. Helaas was hij overleden en hebben we foto’s gekregen en verhalen gehoord. Hij was een paardenhandelaar en een weldoener. Voor mijn moeder en voor mij als zijn kind en kleinkind was het erg belangrijk om verhalen te vernemen en die lijn ook te voelen. Ieder mens behoort te weten wie haar/zijn vader en moeder zijn. Ik heb het verschil ervaren bij mijn moeder en ook het effect op mijzelf daarvan.
In de tijd dat mijn oma als 17 jarige ongehuwde vrouw in Den Hoorn zwanger was van mijn moeder was dat natuurlijk een schande. Toen mijn moeder dan ook in 1931 werd geboren was daar schaamte. Op 23 jarige leeftijd trouwde zij mijn vader en na 3 jaar werd ik geboren in de Raamstraat (het Westerkwartier) in een bovenwoning zonder badkamer. De mensen gingen in die tijd naar het badhuis, maar wij gingen in een zinken teil in de keuken in bad. Toen ik 7 jaar was verhuisden we met mijn pasgeboren zusje naar de Schieweg. In een dienstwoning van het energiebedrijf Delfland waar mijn vader hoofdopzichter was. Rondom ons waren alleen boerderijen en in die tijd was er wel het Kruithuis maar absoluut nog geen Kruithuisbrug. De post werd in een vuilnisbak langs het water de Schie gelegd en daar haalden we het dan op.
Elke dag fietste ik 3 km naar de lagere school in de Westerstraat langs de Kabelfabriek. We hadden nog geen auto en fietsen was gezond. Voor een zoen moesten mijn latere vriendjes een aardig end meefietsen.
Toen ik 10 jaar was wilde mijn moeder gaan werken, maar dat wilde mijn vader eerst niet. De man hoorde genoeg geld te verdienen voor zijn gezin. Mijn ouders vonden het uiteindelijk belangrijk dat ik naar het VWO kon en dus heeft mijn moeder toch doorgezet en is als verpleeghulp in de Bieslandhof aan het werk gegaan. Zowel mijn vader als mijn moeder hebben als gevolg van de Tweede Wereldoorlog geen vervolgopleiding direct na de basisschool kunnen doen. Het was voor hen dan ook belangrijk dat ik alle kansen kreeg om te studeren.
Na 6 jaar VWO adviseerde men mij naar de universiteit te gaan. Blijkbaar vond ikzelf dat ik mijn ouders niet te lang moest belasten met kosten en koos voor de pedagogische academie in Rotterdam. Ook bij het afstuderen kreeg ik het advies om naar de universiteit te gaan. In een tijd met grote werkeloosheid kreeg ik wel twee banen aangeboden. Na 7 jaar lesgeven wilde ik weer eens een andere wereld ontdekken. Ben ik gaan reizen, daarna bij de Rabobank gaan werken in een leidinggevende functie in Delft en later als changemanager door heel Nederland en in begin 2012 gestart als fulltime zelfstandig professional met expertise systemisch opsteller/waarnemer/coach/trainer.
Mijn gehele leven daag ik mij zelf uit om nieuwe werelden te blijven ontdekken. Zelfs als nieuwslezer op de radio tot figurant in een internationale movie en commercials.
Een leven lang leren via studie en door te doen. Mijn voorbeeld daarin is mijn bijna 100-jarige tante Jo Broeseliske, die altijd benieuwd bleef naar nieuwe ontwikkelingen!
Het leven en ikzelf gooi mij regelmatig in het diepe en vertrouw erop dat ik weer boven kom drijven. Je kunt als mens echt meer dan je denkt. Blijf je vooral verwonderen en durf het anders te doen dan wat men verwacht.
Alleen jij weet wat het beste voor jou is. Durf de beweging in je te volgen ook al weet je niet altijd waar het toe leidt. En echt het is goed zoals het is met de steun van al mijn voorouders.
Blijf vooral andere werelden ontdekken, zowel in als buiten jezelf!