Door dictaturen in Chili en Argentinië, vluchtte ik uit Antofagasta en later uit Buenos Aires, samen met mijn moeder -Mima-Virginia Elisa Ravelo Palacios, 2e zus en broer naar Nederland. Mijn vader -Pipo-Nahum Castro Henríquez, politieke gevangene in 5 concentratiekampen, werd uit Chili verdreven. Kreeg een uitnodiging ondertekend door Koningin Juliana, om als ballinge in Nederland te wonen, samen met mijn 1e zus, zijn partner en kinderen kwamen ze in 1975.
5-5-1977 kwamen wij op Schiphol. Pipo en 1e zus stonden ons op te wachten. Na 2 jaar een geweldig weerzien, een feest van lachen en tranen. We reisden door mooie tulpenvelden en bleven in Delft bij Pipo wonen. 1e zus leerde voor verpleegster, sprak goed Nederlands!
Mima, voormalig voorzitter van vrouwenverenigingen in Antofagasta, organiseerde de groep Delftse Vrouwen en steunden politieke gevangenen in Chili. Onze Pipo deed hetzelfde uit Nederland, Algerije, Madrid. Zij konden niet inburgeren in Nederland, door nostalgie en ontworteling keerden ze terug, Mima in 1987, Pipo in 1990.
Ik was 19, het was een noodzaak Nederlands leren, mijn 1e woord: BOOM. Familie Jansen adopteerde mij om DE TAAL te leren. Handen wassen eten! de eerste zin die ik samen met hun kinderen leerde. Bij toelatingsexamens aan het Conservatorium, opleiding voor Verpleegkunde of Vroedvrouw werd ik afgewezen: te laag niveau Nederlands, ik sprak goed na 3 jaar en 800 uur les. Dankzij Pierre van Houwe, volgde ik de Cursus Spelen met Muziek. Ik leerde een alfabetisatiemethode om in Nicaragua te gaan werken. In Nederland blijven wilde ik niet: ontworteld, nostalgisch, ik verstond de samenleving of haar taal niet. Nicaragua accepteerde ons. Er waren geen financiële middelen om het project uit te voeren. Ik werd aangenomen bij de verpleegkundige opleiding in het Hyppolitus Ziekenhuis, Delft waar ik afstudeerde.
Vanaf mijn 2e dag in Nederland, zong ik met zus Verónica, een duo dat 30 jaar duurde. We zongen ter ondersteuning van onderdrukte volkeren in de wereld, soms zongen wij buiten bij -4 graad!
Ik leefde als kraker, vegetariër. Met mijn vriend ging ik samenwonen met 13 mensen in ´t kraakpand, we aten soms van restjes van de markt. Ik werd zwanger van AA en was zo blij! Mijn levenskoers veranderde en wilde een gelukkigere moeder zijn. Reisde naar Chili na 8 jaar, zong op illegale samenkomsten en deelde het podium met belangrijke protestzangers. Ik kon bijdragen aan de strijd in Chili! Het was verdrietig om naar Nederland terug te keren.
AA groeide als kool, ik bleef werken als moeder, studeerde en gaf concerten. In Nederland en Europa ontvingen ze onze muziek dankbaar, we raakten de harten. De studies Ritmiek en Muziekpedagogiek volgde ik deels aan het Rotterdams Conservatorium.
Ik ging uit elkaar, onenigheid en ongewenste praktijken. Bij de voogdijzaak won het feit dat hij Nederlander was, AA woonde minder bij mij. Veel pijn en frustratie.
Ik zong altijd in het Spaans. Toen ik 30 jaar in Nederland vierde, componeerde en zong in het Nederlands: Slauerhoff, Annie M.G. Schmidt, Marsaman. ALLE VOGELEN VLIEGEN, een eerbetoon aan mijn 2e land op o.a. Dunya Festival. Als zangeres, songwriter, componiste en Kunstenaarindeklas, zong ik op vele festivals, Concertgebouw, Doelen, Wereldcircus, China, Turkije, Cuba, Afrika, Europa verschillende repertoires: Canto General van Neruda & Theodorakis, folk, cumbias e.a. Ik nam 5 Cd´s op in eigen beheer en gaf veel lessen.
In 2001 ontmoette ik mijn levenspartner Nelson I. Rojas Pallauta, een goede lieve man, luthier en medeplichtig in mijn levensprojecten. We woonden 11 jaar in de Wippolder, Delft.
In 2010 stierven mijn ouders, zij lieten de bittere smaak van ballingschap achter, we hadden te weinig gedeeld. In 2012 verhuisden Nelson en ik naar Vallenar-Atacama woestijn. In 35 jaar maakte ik veel lieve vriendschappen in Nederland die mis ik.
Mijn missie: ZINGEN EN DOEN ZINGEN, GENEZEN EN DOEN GENEZEN wordt vervuld. Jacqueline-Sicosónica-Castro Ravelo WERELDBURGER