
Ik ben geboren in een klein plaatsje aan de Zwarte Zee. Ik ben een dochter van een gastarbeider. Mijn eerste woonplaats is Delft, de wijk Poptahof. Het voelt voor mij als thuiskomen. Een buurt met warme mensen die de warmte opzoeken letterlijk en figuurlijk.
Ik was 6 jaar toen ik in Nederland kwam, ging naar de basisschool in de straat, Antoni van Leeuwenhoek. Helaas staat hij daar niet meer. Ik werd omarmd en geliefd. Ik was een nieuwsgierige meisje en stond open voor leren. Alleen mijn onderwijs werd herhaaldelijk onderbroken. Mijn vader heeft besloten om mij achter te laten in Turkije bij oma en opa. Echter mijn hart lag in Nederland bij mijn ouders. Ik liet dit ook al te graag weten en gaf de hoop niet op.
Hoop is de kracht van liefde, liefde komt voort uit geloof, geloof is de lichtbron, lichtbron komt voor mij uit de hemel, hemel is aarde, aarde is het ontwerp van God, God is hoop en hoop is liefdeskracht van GOD. Deze kracht zal mij brengen en tillen tot op de hoogtes die ik wil bereiken. Zo zal mijn droom waar worden, en ondersteund worden door liefdevolle mensen die evenals ik geloven in hoop, en de liefde van God in hun hart meedragen. Mijn schreeuw krijgt gehoor na drie jaar. Ik reis weer terug naar Nederland en ik heb intussen mijn basisschool diploma behaald in Istanbul.
Onderwijs is een weg naar zelfstandigheid, onafhankelijkheid en een mooi leven wat ik wil voor mijn toekomst. Ik mag naar school maar dan naar de Huishoudschool. Dan moet ik opnieuw naar Turkije. Mijn vader maakt terugkeerplannen. Wanneer de procedure langer duurt dan verwacht, kom ik terug naar Nederland tot drie keer toe.
Ik zeg ´misschien´ tegen de jongen die mijn hand komt vragen en trouw ik in Turkije op voorwaarde dat ik mag studeren. Na kort verblijf in land van herkomst keer ik naar Nederland terug. Ik had immers mijn werk, vrienden, mijn leven in Nederland. Ik geef een kans aan mijn nieuwe leven in Nederland. Het leven brengt zijn ups en downs. Ik leefde tussen twee culturen, stond met een been in Nederland en het andere in Turkije. Het leven daagde mij uit, testte mijn geduld en ik streed tegen de valkuilen om mijn gezin in veiligheid te brengen.
Veiligheid is niet vanzelfsprekend. Het is heel belangrijk dat de kinderen zich veilig voelen en veilig zijn. Mijn kind zegt ‘mama ik ben blij dat je tegen mij zei “hij doet jou niets”’.
Onderwijs heeft mij zelfstandigheid, onafhankelijkheid, zelfvertrouwen gegeven en vooral een goede bagage om mijn toekomst zo goed als mogelijk vorm te geven. Ik groei en ontwikkel. Dit gun ik de toekomst., de kinderen van morgen, voor hedendaagse wereld, voor hiernamaals.
Ik werk vanuit mijn hart en levenservaring. In de wijk weet de achterban dat ze bij mij terecht kunnen. Ik luister naar hun vragen en maak ze wegwijs. Ik werkte als jonge meid bij de ‘Belangenraad, belangen behartiging van de buitenlandse werknemers’. Mijn achterban vond dat de baan uitgevoerd moest worden door een jongen. Ik heb laten zien dat ook ik de baan waardig ben.
Er komen mensen op mijn pad die anders denken en doen. Het is een kunst om daar mijn weg tussen te vinden en in balans te zijn met mijzelf. De afgunst / jaloezie maakt zoveel kapot dat ik wel moet kiezen voor mijzelf. Wanneer de wegen splitsen ontstaat een nieuw pad voor me, brengt nieuwe ontwikkelingen en doet mij nog meer groeien.
Ik wil de jongeren; meisjes – jongens, de volwassenen van de toekomst meegeven, een slogan van de jaren 1990 wat mij nog een extra boost gaf “Een slimme meid/jongen is op de toekomst voorbereid”.
Neem het heft in eigen hand. Word eigen baas in je eigen leven. Met onderwijs kom je echt beter uit. Je bereikt je mooie persoonlijke-, als toekomstdoelen, je vrijheid, onafhankelijkheid, zelfvertrouwen en zelfstandigheid. Geef niet op, houd hoop, blijf gezond en veilig.
Liefs,
Fatma Şahin