Ik kom uit een familie-stamboom die al eeuwen in Delft geworteld is. In de vrouwen generatielijn zaten veelal sterke vrouwen, die omgingen met de tijdsgeest waarin ze leefden. Eeuwenlang werden culturele waardes in de maatschappij voornamelijk door mannen gedomineerd, en werd van vrouwen verwacht dat ze zich zoveel mogelijk er aanpasten. Één van de vormen van onderdrukking vond ik het korset. Toen ik als jong kind een keer bij mijn oma logeerde zag ik dat ze dit aantrok, en hoe strak dat om haar hele lichaam zat. Dat moest nog net niet aangesnoerd worden. Het was letterlijk een Keurslijf die de vrouw in zijn algemeenheid beperkte in haar dagelijkse leven. Maar in de tijd dat mijn oma opgroeide was het ongepast om geen korset te dragen zodra je een volwassen vrouw was (in haar sociale klasse). Omdat het duidelijk te zien was als je zoiets niet aan had, werd het dus sociaal gezien verplicht om zo’n ding aan te trekken. Vervelend was wel dat je er minder goed adem door kon halen. (Daardoor minder energie, kracht en vrijheid). Als kind besloot ik toen dat ik dat nooit wilde. Ik wilde me niet in een keurslijf figuurlijk en letterlijk laten duwen. Mijn voornemen was dat ik zou proberen zoveel mogelijk in het leven mezelf te zijn en mijn passie te volgen.
Gelukkig groeide ik op in een tijd waarin er meer mogelijk was voor vrouwen. Ik had de mogelijkheid om te studeren, en me als persoon te ontplooien.
In een paar generaties voor mij was er in de familie een bekende drukkerij/uitgeverij opgericht die een belangrijke informatievoorziening was in die tijd voor Delft en omgeving, en o.a. een grote krant voor die tijd uitgaf. Dit werd een aantal generaties door de mannen van de familie gerund. Als kind las ik deze krant, en wilde daar later ook wel in werkzaam zijn. Jaren later en na wat omzwervingen was ik fotograaf geworden. En één van die dingen waarvoor ik foto’s maakte was deze krant. Inmiddels zat er iemand anders aan het roer van de krant, wel was het nog steeds in die tijd een mannenbolwerk. Ik werd er de eerste vrouwelijke fotograaf van betreffende krant. Het gaf wel wat hobbels omdat sommige mensen niet gewend waren aan een vrouwelijke fotograaf. Sommigen duwden mij in eerste instantie in een ander hokje als ik aankwam om foto’s te maken. Een voorbeeld daarvan was dat een oudere vrouw dacht dat ik een hulpverleenster was en haar kwam helpen met iets. Inmiddels jaren later zijn meerdere mensen er nu wel aan gewend, tevens lopen er nu meerdere vrouwelijke fotografen rond op verschillende plekken. Soms zijn er nog wat hobbels te nemen, maar dat is niet zo erg meer als vroeger.
Ik ben mijn passie gaan volgen, en heb mij niet laten beperken door het symbolische keurslijf van de tijdsgeest. Als fotograaf en in de creatieve sector heb ik gelukkig de vrijheid om de inspiratie uit mijzelf te halen en veelal te creëren wat ik wil.
De schrijfster van dit verhaal heeft aangegeven anoniem te willen blijven.