Hoi,
Ik heb omarmd wie ik ben en hoe ik ben. Ik wil gezien worden. Daarom zit ik op Tik-Tok en wil ik hier mijn verhaal delen. Om te laten zien dat er, ook als het tegenzit, lichtpuntjes zijn. Ik zat voor mijn gevoel als extrovert persoon in mijn jonge jaren opgesloten. Mijn jeugd is aan mij voorbij gegaan, ik heb het gevoel dat ik heel veel heb gemist, doordat ik weinig buitenshuis kwam en een beperkt sociaal leven had. Ik wil een ander type leven voor mijn kinderen.
Ik zou uitgehuwelijkt worden. Toen ik 18 jaar was werd dit serieus besproken. Ik weet nog dat ik op dat moment sterk voelde: ‘Daar ga ik niet aan meewerken, maar dat ga ik jullie nu nog niet zeggen.’ Ik kreeg een vriend. Iemand die mij leuk vond om wie ik was. Maar als Pakistaans moslim meisje mag je niet eens kijken naar een man. Het was echt een drama en strijd thuis, en ook binnen de Pakistaanse gemeenschap werd mijn keuze niet door iedereen geaccepteerd. Er werd in mijn gezicht gezegd dat ik een hoer was. Daar schrok ik van, want ik was de relatie aangegaan met het oog op een toekomst
samen.
Toen ik twee jaar was, reisde ik met mijn moeder naar Engeland om naar mijn vader te gaan. Toen we aankwamen op de plek waar mijn vader zou zijn, zag ik vooral politie. ‘Werkt papa bij de politie?’ vroeg ik mijn moeder. Het verbaast me nog steeds ze daar ‘ja’ op antwoordde. Want mijn vader werkte niet bij de politie. Hij zat in Engeland in de gevangenis voor drugscriminaliteit en wij zochten hem daar op.
Mijn vader is islamitisch. Mijn moeder is mede door hem bekeerd vanuit het Hindoeïsme naar de Islam. Hierover was strijd en spanning in haar familie. Ook omdat mijn moeder trouwde met een man als mijn vader. Mijn moeder heeft uiteindelijk gebroken met haar familie toen ik zeven jaar was. Dat was heel raar voor mij. Want opeens kon ik niet meer naar mijn oma of tantes toe.
Zo onveilig als ik me thuis voelde, zo veilig voelde ik me op de middelbare school. Ik had hele fijne klasgenoten, hele fijne vrienden en leuke leraren. Ik zag hierdoor dat er ook leuke dingen bestonden. Gym was mijn lievelingsvak. Ik ontdekte daar iets in voor mezelf. Ik vond het prettig om me fysiek uit te dagen. Als mijn schooldag voorbij was, vroeg ik of ik mee mocht doen met de gymles in andere klassen. Het was, achteraf gezien, het dempen van mijn gevoelens. Maar het gaf me ook zelfvertrouwen.
Thuis voelde ik me opgesloten. Ik mocht niks, niet naar de stad, niet sporten. Ik raakte steeds meer in een depressie en kreeg zelfs suicidale gedachten. Zelfdoding mag niet van mijn geloof, dat heeft mij gered. Op school wilde ik mijn vrienden niet lastig vallen met mijn thuissituatie. Ik deed een masker op om de leuke momenten op school me niet ook nog af te laten nemen.
Als ik nu terugkijk, besef ik dat ik altijd wel vertrouwen heb gehad in mijzelf. Ook in de tijd dat het uithuwelijken speelde. Ik voelde: ‘Ik weet wat mijn grenzen zijn. Ik wil straks mijn leven leiden samen met iemand die ik heb gekozen.’ Ik zette door met mijn vriend. Mijn ouders begrepen dit totaal niet.
Het enige dat ik terugkreeg van mijn ouders was: ‘We hebben iemand anders in gedachten.’ Ik heb het gevoel geen vertrouwen te hebben gehad van mijn moeder, in de keuzes die ik maakte. Het voelde gewoon of ze niet zag en begreep wie ík was.
Dat wil ik anders voor mijn kinderen. Ik luister naar ze. Ik stel vragen als: ‘Hoe voelt dat voor jou? Wat gebeurt er in jouw lichaam?’ Ik vraag hun mening. Hoor hun gevoelens, zie wie ze zijn. Van mij hoeft mijn oudste zoon geen vwo te doen, als havo hem beter ligt. Hij komt er wel, want het gaat mij om hem. Er zijn ook andere dingen naast leren, die voor ontwikkeling zorgen. Ik geef mijn kinderen advies, en laat meerdere mogelijkheden zien.
Mijn vader is een paar jaar geleden overleden. Met mijn moeder heb ik nog contact. In de jaren na mijn relatiekeuze zijn we naar elkaar gegroeid, door steeds meer emoties bespreekbaar te maken en elkaars opvattingen en keuzes te respecteren. Ook het contact met mijn familie is hersteld. Ik zie mijn tantes en mijn nichten en neven ook weer. Het contact is niet altijd warm, maar ik weet dat ze er zijn. En dat is kostbaar.
Liefs,
Naila
Wil jij ook jouw verhaal delen? Klik hier!