Ik ben een Soedanese vrouw die haar leven veranderde, op zoek naar veiligheid, vrijheid in haar leven, en die worstelde om haar leven en het leven van haar kinderen helemaal opnieuw op te bouwen in een land van vrijheid.
Op 31 augustus 2001 ben ik met mijn kinderen en mijn man naar Delft verhuisd nadat onze zaak als asielzoeker was gesloten, en we werden uitgeprocedeerd. Voordat dit gebeurde werd mijn man toegelaten tot de TU Delft om zijn master te doen, maar helaas kon hij het niet voltooien vanwege de situatie waarin we op dat moment zaten.
We zijn verhuisd naar Delft en we weten niet hoe ons leven eruit zou hebben gezien nadat we waren uitgeprocedeerd en we illegaal zouden leven met onze kinderen. Ik was erg bezorgd over ons leven. Ik was erg bang dat we door de politie zouden worden gepakt en gedeporteerd zouden worden. Ik had geen idee hoe ik mijn kinderen kon opvoeden zonder geld. De gemeente zou niet betalen voor mensen zonder papieren. We hadden geen vestigingsplaats, we moesten telkens verhuizen naar een andere plek in Delft. Mijn man en ik besloten om te strijden voor het leven van onze kinderen. Ik zei altijd tegen mezelf dat ik sterk moest blijven en moest vechten.
In 2004 werd ik geaccepteerd tot de internationale bedrijfs- en managementstudie aan de Hogeschool Rotterdam. De vluchtelingenorganisatie accepteerde om mijn studie aan de universiteit te betalen voor de universiteit. Dit gaf mij een kleine witte vlek in mijn harde donkere leven. Ik had moeite om mijn studie af te maken. Ik was overbelast, maar het was een van mijn doelen om mijn studie af te maken. Ik heb een goede baan gekregen en doe positief mee aan de gemeenschap. Ik ben erin geslaagd mijn studie af te ronden ondanks de vele obstakels die me in de weg stonden. Dit was de tweede spot in mijn leven. Ik moet mijn strijd voortzetten, zei ik tegen mezelf.
Deelname met Delft
Verbinding maken met de gemeenschap was een van de sterkste stappen die veel positieve dingen in mijn leven hebben gebracht. Delftenaren hebben veel geholpen om veel obstakels te overwinnen om te kunnen leven.
Na 10 jaar heb ik mijn verblijfsvergunning, mijn nieuwe levensreis is begonnen, zei ik tegen mezelf. Deuren zullen opengaan, nu kunnen we ons als normale mensen vestigen en een normaal leven leiden. Het derde spotlicht. Het leven stopt niet hierdoor.. het moet doorgaan.
Ik was 10 jaar voorzitter van de Soedanese gemeenschap in Delft, ik won vorig jaar de poweraward-prijs. Ik werd ambassadeurs van kinderpreventie en wereldwijde goodwill-ambassadeurs, voorzitter land van Soedan. Dit alles gebeurt vanuit Delft, de stad die zijn handen opende, en ons met zijn goede hart ontving en verzorgde.
Mijn leven was een les voor mijn kinderen, blijven vechten tot je hebt wat je wilt..
Ik zei altijd tegen hen dat er ook lichtvlekken in ons leven zijn, we moeten in onszelf geloven, dat het leven obstakels zal overwinnen. Blijf vriendelijk, help anderen, heb sympathie voor anderen, wees menselijk. Hoe moeilijk het leven is, geef nooit op.