Hallo,
Mijn naam is Núria Badell-Santeugini
Ik ben geboren en getogen in Barcelona. Het waren de jaren waarin mijn geboorteland gebukt ging onder de dictatuur van Franco, die onder meer de verplichting van seculier onderwijs oplegde. We spraken thuis in het Catalaans, maar buitenshuis was het verplicht in het Spaans te praten, dus ook op school.
Ik herinner me hoe ellendig en onzeker ik mij voelde als ik naar school moest want er was een opgelegde discipline waarin ik niet mijn weg kon vinden. Het strenge regime van school maakte dat ik mij mentaal gedesoriënteerd voelde want ik kon mezelf niet zijn, en dit maakte me onzeker, verlegen en gereserveerd.
Ik miste de aandacht en zekerheid die ik nodig had om verder te groeien en de wereld te kunnen begrijpen. Ik miste de gelegenheid tot inspraak, een dialoog met de leraren, de ontwikkeling van initiatieven, iets dat zo belangrijk is voor de zekerheid van een kind. Het enige dat ik wilde was zo snel mogelijk weer naar huis gaan, waar ik mijn toevlucht kon nemen tot de warmte en liefde van mijn familie. Ik zal mijn geweldige ouders altijd dankbaar zijn voor datgene ze mij gegeven hebben en dat zo belangrijk was voor mij: een omgeving vol respect, liefde en vrijheid.
De weekenden brachten we door op de berg Montseny waar we konden genieten van de natuur door te klimmen in bomen, zwemmen in de rivier en koeien melken bij de boer, hier voelde ik me gelukkig en vrij en kon mezelf zijn, dit heeft mij zeker beïnvloed in mijn latere keuze om iets met de opvoeding van kinderen te doen.
Op mijn vijftiende jaar was het voor mij duidelijk dat ik onderwijzeres wilde worden. Mijn studiejaren aan de universiteit van Barcelona hebben me gevormd tot een analytisch en (positief) kritisch persoon. Die wetenschap opende deuren voor mijn leergierigheid en vergrootte mijn kennis. De pedagogische cursussen bij Rosa Sensat in Barcelona openden mijn hart en ziel. Ik had ondertussen een baan als onderwijzeres in Barcelona en na 14 jaar besloot ik om te emigreren naar Andorra om te gaan werken op een school in een klein dorp waar vier maanden per jaar sneeuw ligt en waar je vaak geïsoleerd bent.
Tijdens een ski activiteit met de kinderen, ontmoette ik een Delftenaar. In 1993 ben ik verhuisd naar Delft waar ik het jaar daarop met hem ben getrouwd en waar we nu al 28 jaar gelukkig zijn met onze dochter die ondertussen ook pedagoog is geworden. Ondanks dat het eerste jaar in Nederland erg moeilijk was ben ik ondertussen helemaal op mijn plek in Delft waar ik nog steeds werk en waar het grootste deel van mijn sociale leven zich afspeelt.
In Delft kreeg ik de kans om mijn passie voor kinderen verder te ontwikkelen. Zo begon ik toen ik pas drie maanden in Delft was en nog heel veel moeite had om met anderen te communiceren, te werken als invaller op een kinderdagverblijf.
Die kans heeft mij aan één kant ontzettend veel kracht, energie en vertrouwen gegeven en aan de andere kant ook een gevoel van een angst, maar dit gaf mij alleen maar meer kracht om verder te gaan. Ondertussen werk ik al jaren als pedagoog bij diverse instellingen in Delft en omstreken.
Terwijl ik groeide in de pedagogiek heb ik mij ingezet voor pedagogische projecten voor jonge kinderen, hier kan ik dagelijks nog intens van genieten.
Ik heb altijd mijn intuïtie gevolgd en dat blijkt vaak de juiste keuze te zijn. Ik ben ervan overtuigd dat je naar je gevoelens moet luisteren in plaats van ze te onderdrukken, daarom heb ik een boek geschreven met de titel “Het geluid van gras”, vanuit de behoefte om over mijn persoonlijke herinneringen, ervaringen en mijn eigen ontwikkeling te schrijven en hoe deze hebben geleid tot het vinden van mijn eigen levensvisie.
Liefs,
Núria