Ik ben Fouzia Semri, geboren in Fez, Marokko. Mijn ouders hebben me altijd gemotiveerd om te gaan studeren. Ik heb Arabische literatuur gestudeerd. Tegelijkertijd gaf ik Arabisch les op een basisschool.
Nadat ik getrouwd was, ben ik naar Delft gekomen in het kader van gezinshereniging. Ik ben gelijk begonnen de Nederlandse taal te studeren. Ik ging werken bij het Intercultureel Vrouwencentrum, waar vrouwen kwamen voor activiteiten en om iets te leren. Daar informeerde en adviseerde ik mensen. Maar toen ging het centrum dicht. Omdat ik ervaring had met lesgeven, ben ik begonnen met taallessen voor Marokkaanse vrouwen, bij het buurthuis in de Voorhof. Op de eerste dag kwamen al twintig vrouwen. Ik was helemaal blij en verrast en de vrouwen waren echt enthousiast. De lessen gingen heel goed en het heeft uiteindelijk 8 à 9 jaar geduurd. Ook heb ik samengewerkt met de GGD en GGZ.
Ik heb bijna altijd met en voor vrouwen gewerkt. Waar ik vandaan kom, in Fez, gaan vrouwen gewoon naar school en werken ze, maar hier in Delft zag ik Marokkaanse vrouwen thuiszitten. Sommige vrouwen komen bijna niet buiten. Ze hebben heel weinig kennis over de Nederlandse samenleving en contact met anderen kan ze motiveren om iets te gaan doen. Ik vind dat die vrouwen een beetje moeten participeren in deze samenleving. Ik vond dat er te weinig gebeurde voor vrouwen in Delft en dacht: die vrouwen moeten in beweging komen. Ik kreeg telefoontjes van vrouwen die me om hulp vroegen. Toen ben ik Maatschappelijk Werk gaan studeren, zodat ik vrouwen op een professionele manier kon helpen. Ik kreeg heel veel vragen, over van alles en nog wat. Ik verhuisde van Buurthuis Voorhof naar het Vrouwkindcentrum. Daar konden vrouwen hun kinderen mee naartoe nemen voor activiteiten. We organiseerden heel veel dingen voor vrouwen. Ik was assistent-projectleider, hielp vrouwen en draaide spreekuren.
Na vijf jaar stapte ik over naar de gemeente. Daar heb ik gewerkt als projectmedewerker huiselijk geweld. Ik hield weer spreekuren en er kwamen heel veel vrouwen naartoe. Vaak durfden ze niet naar andere instanties. Ze zeiden letterlijk: ‘Ze begrijpen ons niet.’ Ik ben altijd een luisterend oor voor ze geweest, ik respecteerde hun cultuur en het geloof en kon schakelen tussen verschillende culturen, leeftijden en generaties. Begeleiden, adviseren en motiveren was voor mij heel belangrijk. Ik ben heel blij dat ik een soort vertrouwenspersoon in Delft ben voor vrouwen.
Later ben ik gestopt met die baan in Delft. Ik heb bijna overal in Zuid-Holland gewerkt. Ik coachte, ondersteunde en begeleidde ouders met kinderen. Ik ben ook coördinator voor sportactiviteiten voor vrouwen geweest en heb uitstapjes gemaakt met vrouwen naar België. De laatste twee jaar was ik vooral met de Syrische gemeenschap bezig. Veel cliënten hadden ernstige problemen, vaak met eenzelfde soort verhaal. Ik had cliënten die op elf- of twaalfjarige leeftijd trouwden, kinderen hadden gekregen en mishandeld werden door hun man. Ze vertelden me álles. Ik was echt verbaasd. Ze konden vaak niet terecht bij een opvanghuis, vanwege de wachtlijsten. Er zou een plek moeten zijn waar vrouwen in nood naartoe kunnen, al is het maar tijdelijk. Er is nu ook nergens meer plek voor een spreekuur, alles is opgeheven. Dat mis ik echt in Delft.
Ik kom vaak vrouwen tegen die me bedanken voor mijn hulp. Vaak hebben ze echt wat bereikt, ze zijn bezig met een studie of aan het werk. Ik word heel blij als ik zie dat een vrouw blij is met wat ze heeft bereikt, dat ze zelf dingen kan oplossen. Ik heb van huis uit meegekregen dat je niet afhankelijk moet zijn van iemand, dat je op je eigen benen moet kunnen staan. Dat geef ik ook mijn drie kinderen en kleinkinderen mee. Mijn dochter heeft Culturele en Maatschappelijk Vorming gestudeerd en samen hebben we een assertiviteitstraining gevolgd en gegeven, in samenwerking met de GGZ. Mijn dochter is heel assertief. Ik was vroeger heel anders, heel verlegen. Ik durfde geen nee te zeggen. Dat doe ik nu anders.
Vrouwen moeten zichzelf nooit onderschatten, vooral niet als ze uit een ander land komen. Met je kwaliteiten kun je veel bereiken, maar je moet durven, doen en doorgaan. Je bent nooit te oud om te studeren, om iets te leren.