Ik ben in Suriname geboren en kom uit een groot gezin van zeven kinderen waarvan ik het vijfde kind ben. Op mijn negende ben ik naar Nederland gekomen. Onze verhuizing naar Nederland voelde als een cultuurshock. Van de warme tropen naar de kou. In Suriname had ik het op school fijn met leuke vriendinnetjes. Hier in Nederland was ik op school opeens het vreemde kind met een andere huidskleur die op een rare manier Nederlands sprak. Zowel op de eerste als de tweede basisschool waar we op terechtkwamen werden we gepest. Dat pesten heeft veel indruk op mij gemaakt en neem ik mijn hele leven mee.
De verhuizing naar Nederland zorgde ervoor dat mijn positie in het gezin veranderde. Ik was een gevoelig kind, verstandig en lief. In Suriname nam mijn oudere zus veel zorgtaken op zich maar in Nederland veranderde dit en werd ik op een gegeven moment een soort van tweede rechterhand van mijn moeder. Het gebeurde gewoon, was vanzelfsprekend dat ik ook zorgtaken op mij nam. Hier ben ik vroeger weleens boos om geweest en heb mijzelf vaak afgevraagd waarom dit zo was. Toen ik ouder werd kwam het besef dat het voor mijn moeder ook niet makkelijk is geweest. Ze was rond de veertig en verhuisde met vijf van haar zeven kinderen naar Nederland. Na een jaar kwamen mijn twee broers die in Suriname achtergebleven waren ook over. Helemaal alleen – ze werd jong weduwe – moest zij een gezin van zeven kinderen onderhouden. Zij had deze stap gemaakt voor een betere toekomst voor ons. Mijn moeder is voor mij een sterke vrouw en rolmodel. Ze heeft altijd voor ons gezorgd, heeft niet vaak iets uit handen gegeven, om hulp gevraagd en heeft altijd haar mannetje gestaan. Voor elk kind heeft ze, naar vermogen, geknokt wat ze kon. Mijn moeder durfde voor zichzelf en voor haar kinderen op te komen. Aan het eind van de basisschool kregen zowel mijn broer als ik een schooladvies waar mijn moeder het pertinent niet mee eens was, want ze wist dat het te laag was voor wat mijn broer en ik konden. Dit gaf zij ook op school aan en onder protest van de basisschoolleraren heeft zij ons uiteindelijk ingeschreven op een hoger schoolniveau dat beter bij ons paste. Daar hebben we het dan ook goed gedaan. Hoewel we de term toen niet kenden hadden we te maken met kansenongelijkheid.
Ik kan slecht tegen onrecht en ben altijd een strijder geweest. Vooruitstrevend op weg naar meer of beter. Voor mijn gevoel heb ik dit niet altijd gedurfd. En wanneer ik dacht geen kracht te hebben, was ik toch wel krachtig. Ik voel mij altijd aangetrokken om een bijdrage te leveren aan het geluk en ontwikkeling van kinderen, om hen zo meer kansen te bieden. Ik ben betrokken geweest bij de organisatie van allerlei activiteiten, heb pleegkinderen in huis genomen en ben een ‘onderwijsmens’. In Delft heb ik jaren geleden deelgenomen aan een mentorproject. Ik was hier mentor voor drie meiden uit een andere cultuur. Als mentor was je een soort van rolmodel waar je de kinderen net iets anders meegaf dan wat ze van thuis meekregen. Ik heb ze meegenomen naar het museum, naar een debat en naar plekken waar ze anders nooit met hun ouders zouden komen. Dat was denk ik ook omdat ik zulke dingen een beetje heb gemist toen ik jong was. Later kreeg ik deze ervaringen wel en dit wilde ik graag weer teruggeven.
Ik las eens een krantenartikel waarin het gezegde geschreven stond: “Wie voor een dubbeltje geboren is, wordt nooit een kwartje”. Hierin gaf hoogleraar onderwijspsychologie Remy Rikkers aan dat het wel degelijk mogelijk is dat wie lang, veel en goed oefent, zeker zulke grote hoogten bereikt als iemand met een uitgesproken talent. En dit komt door doorzettingsvermogen en de lat voor jezelf steeds hoger te leggen. Doorzettingsvermogen zorgt ervoor dat je meer kan bereiken dan ooit gedacht wordt. Met name in het onderwijs zie je vaak dat kinderen die uit een “goed nest” komen en die zogezegd alles meehebben, toch niet dat bereiken wat zij zouden kunnen bereiken. Maar dat vele kinderen uit een lagere sociale klasse met weinig middelen en die vanwege allerlei redenen misschien ook minder snel leren, door hun doorzettingsvermogen en de juiste hulp wel op de plek terechtkomen die ze zich ten doel gesteld hebben.
Ik bekrachtig graag een ander, van mijn familie, leerlingen, NT2 cursisten tot aan wie ik het gevoel heb dat zij het nodig hebben. Uit eigen ervaring weet ik hoe belangrijk en fijn het is dat je op het juiste moment gesterkt wordt door wie dan ook. Hierbij moet ik echter goed mijn eigen grenzen bewaken zodat ik zelf in mijn eigen kracht blijf..
Ook al lijkt en/of is het soms nog zo moeilijk, heb vertrouwen in jezelf. Ga ervoor en laat je niet uit het veld slaan. Je komt er wel.. Dus zet door en heb vertrouwen!