Hoi,
Ik ben het dochtertje van de dominee. Dat betekende dat er in mijn omgeving verwachtingen waren over hoe ik me moest gedragen. Er werd op mij gelet. Ik mocht op zondag bijvoorbeeld niet rolschaatsen of naar het zwembad, terwijl mijn buurmeisjes dat wel mochten.
Mijn leraar op de lagere school was gereformeerd en gereformeerde kinderen waren zijn lieverdjes. Vroeger had je nog geloofszuilen. Je was of katholiek of gereformeerd of hervormd… Mijn vader was hervormd en daarmee ik ook. Ik kon goed leren, maar mijn ouders werd meegedeeld dat ik een mavoleerling was. Mijn ouders waren boos, want ze wisten dat dat niet klopte. ‘Niks van aantrekken,’ zeiden ze tegen mij en zijn met de school gaan praten. Ik ben gymnasium gaan doen.
Ik heb van mijn ouders altijd het gevoel gekregen, dat ik er mocht zijn. En dat ik mag zijn wie ik ben. Dat heeft me veel gegeven. Mijn vader was echt mijn soulmate. Hij gaf altijd antwoord op mijn vragen. Hij zei nooit: ‘Daar ben je te klein voor.’
Ik was blij dat we verhuisden naar Leeuwarden toen ik naar de middelbare school ging. Dat was een fijne periode. Ik werd na feestjes altijd keurig thuisgebracht door jongens. Toen ik naar Delft verhuisde, had ik snel door dat hier weinig vrouwen studeerden. Ik was geen Wouke meer, ik was vooral een vrouw. Zo voelde dat. De eerste keer dat ik hier thuis werd gebracht, zat er een voet tussen de deur. De jongen wilde niet weg, hij bleef staan. Hij wilde meer. Dat was een shock voor me.
Ik wil gewaardeerd worden om wie ik ben met mijn positieve en negatieve kanten. En niet alleen omdat ik vrouw ben. Ik was in Delft in de minderheid in een mannenwereld. Daar moest ik een manier in vinden. Ik heb dingen uitgeprobeerd. Op een feestje bijvoorbeeld ben ik gaan zoenen met mijn beste vriendin. Gewoon om mannen te provoceren. Of ik heb ook eens een hork van een jongen gevraagd om me thuis te brengen. En dan zei ik snel bij de deur, terwijl hij hoopvol was: ‘Nou doei, bedankt hè.’
Een vrouw met een technisch beroep was toen al gewild. Toen ik in 1984 aan de TU afstudeerde, kon ik kiezen uit vijf banen. Ik was een behoorlijk linkse student en toch heb ik voor de baan bij Shell gekozen. Mijn medestudenten vonden dat raar: ‘Linkse Wouke, naar zo’n ballenclub!’ zeiden ze. Ik vond het juist een uitdaging om te kijken of ik mezelf kon blijven in zo’n compleet andere omgeving. Dat was iets wat ik immers vaker had gedaan.
Als je je onderdompelt in zo’n andere omgeving en de mensen daarin ontmoet is het altijd anders dan wat je van te voren denkt. Het ‘wij’ tegenover ‘zij’ is nooit zo zwart-wit als je je maar verder verdiept in de ander. Ik vind het leuk om me te verdiepen. En erachter te komen hoe het zit. Waarschijnlijk doordat ik vanuit huis heb meegekregen dat ik er mag zijn, durf ik dit met zelfvertrouwen aan te gaan.
Ik ontdekte hoe mensen op basis van hun eigenschappen op verschillende manieren in te delen zijn. Dat heeft mij geholpen om mensen en situaties beter te leren begrijpen. Wat mij helpt, is me te realiseren dat mensen een bepaald gedrag vertonen, dat gebaseerd is op hun omgeving, waar ze vandaan komen, hun opvoeding en dat het mede gevormd wordt door hun persoonlijkheid en karakter. Het bepaalt niet wie ze in wezen zijn. Door me daar bewust van te zijn zit het gedrag minder in de weg van hetgeen iemand mij wil vertellen. Je luistert en waardeert mensen dan eerder om wie ze zijn en wat ze brengen en niet om hoe ze zich gedragen.
Zo ontdekte ik dat ik bij Shell met mijn extraverte karakter een toevoeging was op de overwegend introverte mensen die daar werkten. Ik kreeg inzicht waarom ik zoveel wrijving had. Ondanks de wrijving, bleef ik daar ook wie ik was. Ik bleef met netkousen naar mijn werk gaan, soms ook wel om een beetje te provoceren. Maar ja, dat rebelse hoort ook bij mij.
‘Mensen doen soms wel stom, maar meestal zijn ze heel aardig.’ Dat is een quote van mijn dochter, die dit tegen mij zei toen ze heel jong was. Daar zit zoveel waarheid in. Ik was zo trots dat zij dat al zo jong door had: onbevooroordeeld in het leven staan. Ik geef deze wijze woorden en de betekenis ervan graag mee aan volgende generaties.
Liefs,
Wouke
Wil jij ook jouw verhaal delen? Klik hier!